Hai iedereen!

Waarschijnlijk hebben jullie al het een en ander gelezen op m'n Facebook pagina, bij deze beschrijf ik de hele reis gewoon nog een keer!

Nadat ik op Schiphol afscheid had genomen van de leukste vrienden van de wereld, begon het avontuur. Bij de douane namelijk al. Ik had helemaal niet opgelet bij het inpakken van m'n handbagage of ik aan de regels voldeed voor Amerika. Ik had gewoon een etuitje met spulletjes erin gestopt, met een schaar. Dat kon natuurlijk niet, dus ik werd er mooi tussenuit gehaald. Inleveren die schaar. Naja, na het scharengedoe konden we met z'n drieeen, Linsey, Nikki en ik, naar het vliegtuig dat voor ons gereed stond: die van Icelandair. Op eenderde van de reis hadden we een tussenlanding op het vliegveld van Reykjavik. Het vliegveld zag er vrij verlaten uit, maar wel mooi. Omdat we al snel weer moesten boarden, hadden we maar iets van een uur de tijd om even te zitten en te genieten van het IJslandse landschap. Dat was overigens niet zo heel spannend, een dorre vlakte waar wonder boven wonder geen sneeuw lag.

Nadat we in ons tweede vliegtuig waren gestapt, kon de rest van de reis beginnen. In allebei de vliegtuigen kon je zowel series kijken, als films. Erg relaxt dus. En af en toe genieten van het prachtige uitzicht waar we overheen vlogen. De bovenaanzichten van Groenland, Canada en een stukje Noord-Amerika mocht ik aanschouwen. Prachtig en ruw landschap, wat voor zover ik het kon zien, niet bewoond was.

Na de aankomst op Boston Logan Airport, moesten we in de rij gaan staan bij de douane daar voor de mensen die niet-immigranten zijn. Die rij heeft 1,5 uur geduurd en toen we eenmaal aan de beurt waren, werden we met een formulier teruggestuurd, want dat moesten we eerst invullen. Gelukkig konden we na het invullen direct weer naar de douanebeambte toe en moesten we natuurlijk onze vingerprints laten registreren en werd er zelfs met een webcam een foto van je gemaakt. Omdat de rij zolang duurde, hadden medewerkers van het vliegveld onze koffers al van de band afgehaald en op een trolley gezet. Ze stonden er gelukkig netjes naast te wachten tot we terugkwamen.

Om half 8 zou de Peter Pan bus van het vliegveld naar het centrum van Providence vertrekken. Het was inmiddels al half 8 (Amerikaanse tijd) geweest door de lange wachtrij, maar gelukkig kwam de bus wat later en konden we meteen instappen. Anders hadden we namelijk twee uur erop moeten wachten. Die busreis leek ook eeuwig te duren, omdat we zo ontzettend moe waren. De eerste dingen die me opvielen toen ik uit het raam keek, was dat je overal Dunkin' Donuts zag en dat de huizen inderdaad allemaal van houten planken gemaakt zijn.

Aangekomen in het centrum van Providence bij Kennedy Plaza, konden we meteen een taxi nemen naar het Reddissin Hotel. Dit hotel ligt iets buiten Providence en is van Johnson and Wales zelf, de school waar ik naar toe zal gaan. Aangezien je daar ook de studie'hospitality managment' kunt doen, runnen studenten dit hotel. Het hotel was best luxe, per kamer twee tweepersoonsbedden waar per bedéén persoon mocht slapen en dat allemaal op kosten van JWU!

De volgende dag konden we door middel van het verkregen voucher ons ontbijt ophalen. Een muffin met chocolade. Dat was van Starbucks, want dat zit in het hotel. Aha. Ik dacht dat het wat meer zou zijn, maar dat was het toch echt. Beetje een tegenvaller, maar ik kon het wel overleven.

Om 8 uur 's ochtends was het na het 'ontbijt' verzamelen in de lobby van het hotel, waar alle internationale studenten die de avond ervoor waren aangekomen, met een busje naar het international office werden gebracht. Het viel ons meteen al op dat er wel erg veel Chinese studenten bij zaten, later zouden we nog veel meer Chinezen tegenkomen.

Bij het international office aangekomen, kregen we meteen een welkomstpraatje en natuurlijk moest je weer formulieren invullen waarbij je verklaarde dat je aan de regels zou voldoen. Daarna met z'n drieeen in een keer de huur betaald voor de eerste drie maanden en het 'meal plan' betaald. Daarvan kan je drie keer per dag, vijftien maaltijden per week eten. We komen er nu al achter dat je niet zomaar makkelijk drie maaltijden per dag kunt eten, omdat onze dorm/verblijfplaats voor studenten, 1,5 kilometer van de eetgegelegenheden van studenten af ligt. Gisteren hebben we alles gelopen vanaf onze dorm, omdat we nog niet goed wisten hoe het bussensysteem hier werkte. Het blijkt dat je met je studentenpas alles kunt hier. Als je die kwijtraakt, heb je echt een probleem. Je kunt er gratis mee met de schoolbus die je van de ene dorm naar de andere brengt, je kunt ermee met de normale bus gratis door heel de staat reizen, je kunt er mee eten, (daar heb je dus wel voor betaald), je kunt korting krijgen bij vele winkels en hiermee kun je ook gratis sporten en dingen in de bibliotheek gratis mee uitprinten.

Veel beter dan in Nederland geregeld dus. Overal waar je hier op straat kijkt trouwens, zie je het logo van Johnson & Wales staan. Vooral in de binnenstad zie je overal gebouwtjes en busjes en bij iedere vestiging kun je weer andere dingen regelen. Zo zijn we gister van hot naar her gerend om bij de ene vestiging je pasje te laten maken, bij de andere je gezondheidsformulieren in te leveren, weer bij een ander gebouw moet je zijn om te kunnen sporten en buiten het centrum van de stad moeten wij zijn om te kunnen slapen.

Omdat er in eerste instantie bijna niets in je kamer staat, moesten we gisteren ook beddengoed kopen. Dat hebben we bij Maci's gedaan, een ontzettend groot warenhuis. Vandaag ook weer vanalles gekocht daar, omdat je zoveel nodig hebt in je dorm. En dat alles heb je maar vijf maanden nodig! Ik ben nog steeds niet klaar met de nodige spullen kopen, dus ga denk ik morgen nog een keer terug om weer inkopen te doen.

Ik heb op dit moment in m'n kamer nog geen roommate, die kan nog wel komen denk ik. In de kamer naast mijn kamer slaapt wel een meisje. Ze is er alleen niet, omdat het deze week vakantie is voor de Amerikanen. Een beetje eng is wel dat er vandaag iemand in m'n kamer is geweest, terwijl ik de hele dag weg was. Ik zag dat er een aantal spullen zijn verplaatst.

Nikki, Linsey ik zittenalledrie in hetzelfde gebouw: RenaissanceHall. Nikki zit aan de andere kant van de gang, we zitten allebei op de begane grond. Linsey zit op de negende verdieping. Zij heeft een prachtig uitzicht, ik heb helaas uitzicht op een grijze muur. Wat niet was verwacht is dat we een keukentje hebben waar we zelf kunnen koken, we hebben zelfs een vaatwasser. Eigenlijk was mijn voorkeur uitgegaan naar een andere hall, deze zaten echter vol, dus werden we met z'n drieeen overgeplaatst naar de Renaissance Hall. Ik ga het in m'n kamer nog een beetje opvrolijken, want die witte muren en tl-lichten vind ik maar niks.

Over vandaag: we hebben rond 11 uur ontbeten in het restaurantje van de school. Ook weer gelopen, zodat we de weg snel uit ons hoofd kunnen. Om 1 uur hadden we een korte rondleiding, zodat we weten wat je bij elk van die verschillende JWU-gebouwen kunt doen. Er is natuurlijk ook een winkeltje waar je je schoolboeken kunt kopen/huren en waar je o.a. sweaters van JWU kunt kopen. Dat ga ik binnenkort echt doen, ze zijn geweldig!

Na de rondleiding hadden we een presentatie in weer een ander gebouw waar door internationale studenten en een docent werd uitgelegd hoe de lesmethoden werken daar op school. Die zijn vrijwel hetzelfde als bij mij op Inholland in Nederland, maar is voor die vele Chinezen die hier naar school gaan, wel een cultuurschock. Zo kun je in China niet tijdens de les vragen stellen, maar moet je dat na de les doen. Op JWU en in Nederland mag dat gewoon tijdens de les. Ook hoorde ik verhalen dat studenten gerust in hun pyjama naar de lessen gaan en op sloffen. Bij sommige docenten wordt dit getolereerd, bij sommige niet. Ik moet het nog zien.

Ik heb al vele internationale en Amerikaanse studenten ontmoet. Gisteren hebben een franse jongen ontmoet, die ook in Renaissance Hall verblijft, en die ons een beetje wegwijs kon maken in de stad. De Chineze studenten komen hier vaak voor een heel schooljaar studeren of doen hun gehele bachelor hier. Dus vier jaar.

Ondertussen hebben we vandaag ook al de vier andere Inholland-studenten ontmoet die een dag eerder dan ons waren aangekomen hier in Providence. Zij verblijven in de Halls naast de eetgelegenheid en zitten dus ook middenin de stad. Volgens mij komt morgen de laatste persoon van Inholland naar Providence toe.

Volgende week dinsdag hebben we voor het eerst les: ik ben benieuwd! In de dagen er tussen hebben we nog een aantal introductielessen die je wegwijs maken in het systeem hier. En genoeg tijd heb je om te shoppen! Ik heb inmiddels al aardig wat uitgegeven, maar dat is normaal de eerste dagen, als je de nodige dingen in huis moet halen.

Zo, ik vind dit voor eventjes weer genoeg, zodra ik er de tijd voor heb en er weer zin in heb, plaats ik m'n volgende blog weer!

Groeten, een erg vermoeide Marieke met een jetlag.